کد مطلب:18799 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

حضرت علي (ع) در خطبه 32 نهج البلاغه اهل دنيا را به چند گروه تقسيم كرده است

به چهار گروه تقسيم كرده است:
گروه اول مردمي آرام و گوسفندصفت مي​باشند و هيچ​گونه تباهكاري (نه به صورت زور و تظاهر و نه به صورت فريب و زير پرده) از آنها ديده نمي​شود، ولي تنها به اين دليل كه عرضه​اش را ندارند؛ اينها آرزويش را دارند، اما قدرتش را ندارند.
گروه دوم، هم آرزويش را دارند و هم همت قدرتش را؛ دامن به كمر زده، پول و ثروت گرد مي​آورند يا قدرت و حكومت به چنگ مي​آورند و يا مقاماتي را اشغال مي​كنند و از هيچ فسادي كوتاهي نمي​كنند.
گروه سوم گرگاني هستند در لباس گوسفند، جو فروشاني هستند گندم​نما، اهل دنيا، اما در سيماي اهل آخرت؛ سرها را به علامت قدس فرو مي​افكنند، گامها را كوتاه برمي​دارند، جامه را بالا مي​زنند، در ميان مردم آنچنان ظاهر مي​شوند كه اعتمادها را به خود جلب مي​كنند و مرجع امانات مردم قرار گيرند.
گروه چهارم در حسرت آقايي و رياست به سر مي​برند و در آتش اين آرزو مي​سوزند، اما حقارت نفس، آنان راخانه​نشين كرده است و براي اينكه پرده روي اين حقارت بكشند به لباس اهل زهد در مي​آيند.
علي (ع) اين چهار گروه راعلي رغم اختلافاتي كه از نظر برخورداري و محروميت، و از نظر روش و سبك، و از نظر روحيه دارند جمعاً يك گروه مي​داند: اهل دنيا، چرا؟ براي اينكه همه آنها در يك خصيصه مشتركند و آن اينكه همه آنها مرغاني هستند كه به نحوي ماديات دنيا آنها را شكار كرده و از رفتار و پرواز انداخته است، انسانهايي هستند اسير و برده.

---

مجموعه آثار شهيد مطهري ج14 ـ سيري در نهج البلاغه صفحه: 564
شهيد مطهري